به محض اینکه از کانال بیرون آمدم یک تیر مستقیم به سینه من اصابت کرد. قرآنی که در جیب داشتم شدت گلوله را گرفت و باعث شد گلوله از پشتم بیرون نیاید، کمی جلوتر رفتم و معاون گروهان را مأمور کردم نیروها را راهنمایی کند تا اگر اتفاقی برایم افتاد آنها کار را ادامه دهند. احساس کردم نمی‌توانند جلو بروم، کنار راه نشستم و حالتی به خودم گرفتم که فکر کنند من دارم با بیسیم صحبت می‌کنم.ستون رد شد، آخرین نفر آنها بچه‌های بهداری بودند که می‌خواستند من را پانسمان کنند اما اجازه ندادم ،گفتم: پشت سر بچه ها بروید

خاطره به نقل از کتاب به گوشم-دفتر دوم

راوی:غفار محمدی،فرمانده گروهان در  لشکر ۱۹ فجر، اعزامی از گچساران

سرپیچ جاده دقیقا جایی بود که باید بچه ها رد می­شدند ،نقطه ای که هیچ خاکریزی وجود نداشت،همه امکانات ما از اونجا رد میشد و دشمن با دید کامل به وسیله کالیبر و سلاح های سنگین ،سر پیچ رو مرتب می‌زد. تو همین شرایط و زیر آتیش شدید فرمانده گردان، برادر خانی به یکی از راننده های آمبولانس گفت: بشین پشت ماشین و با سرعت جلو و عقب برو تا گرد و خاک بلند شه و دشمن چیزی نبینه،یه آر پی جی زن و یه تیربارچی هم اینطرف و اونطرف پیچ، جلوی آمبولانس گذاشت که به طرف عراقی ها تیراندازی کنند. کل نیروها توی گرد و خاک آمبولانس و پوشش تیربار و آر پی جی تونستن از اونجا رد بشن

خاطره به نقل از کتاب به گوشم-دفتر دوم

راوی:حسین قنبریان،فرمانده گروهان در  لشکر ۱۷ علی ابن ابی طالب اعزامی از شاهرود

حاج عمران تثبیت شده بود ،دستور رسید که ارتفاعات را برای نگهداری تحویل ارتش بدهید،جمع و جور کردیم و راه افتادیم،زخمی که یادگاری حاج عمران بود در پایم جا خوش کرده بود،یاد روز ورودم به منطقه افتادم با ۴۰۰ نفر از بچه ها،حالا در سراشیبی ارتفاعات بودم با ۶۰ نفر و یاد شهدای ارتفاعات حاج عمران

خاطره به نقل از کتاب به گوشم-دفتر اول

راوی:ولی ا… میرهاشمی،فرمانده گردان در  تیپ۵۷ حضرت ابوالفضل اعزامی ازخرم آباد

گروهان اخلاص خط را شکست،این گروهان تمام سرمایه رزمی ما بود،بعد از شکستن خط پشتیبانی نرسید و آتش عراق جان گرفت،تمام بچه ها فدا شدند،گروهان اخلاص رفت تا خاکریز بماند.

خاطره به نقل از کتاب به گوشم-دفتر اول

راوی:اسماعیل زبیری،فرمانده گردان در  تیپ حضرت ابوالفضل اعزامی از اهواز

اراده بچه ها مثال زدنی بود،شهید رضایی را در خاطر دارم با آن چهره مصمم که آنقدر آر پی جی زده بود ودر اطرافش شلیک شده بود دست و پا و گوشش راموج گرفته بود ، توان جنگیدن سر پا نداشت و درازکش شلیک میکرد ،رفتم سمتش گفت نگران من نباش جلوی پیشروی دشمن را بگیر…

خاطره به نقل از کتاب به گوشم-دفتر اول

راوی:رسول پازنگ،فرمانده گردان در تیپ ۲۱ امام رضا(ع) اعزامی از بجنورد